Timmermans, van u verwachten we meer dan diplomatie!

Beste Frans, zijnde excellentie,

Als minister van Buitenlandse Zaken bent u verantwoordelijk voor het Nederlandse buitenlandbeleid. Vandaar dat ik u specifiek aanschrijf. Vele Nederlanders waaronder ik zelf ervaren uw stellingname en uitspraken inzake de Gazastrook als een schertsvertoning en bovendien als ministerieel onwaardig. U spreekt weliswaar namens de regering, maar dat ontslaat u niet van uw verantwoordelijkheid. De meeste weerzin jegens uw stellingname komt nog voort uit het feit, dat juist van u als kenner van het internationale recht mag worden verwacht dat u de diverse VN-resoluties meeneemt in uw afweging aangaande het conflict tussen de Israëliërs en Palestijnen.

Een aanzienlijk deel van de Nederlandse bevolking verwacht van u geen politiek correct antwoord dan wel een reactie die men in Israël beoordeelt als plezant. Neen. Men verwacht dat u in de meest strengste bewoordingen mogelijk Israël veroordeelt en daarnaast dat u zich op Europees niveau hard gaat maken voor sancties t.a.v. een land dat nauwelijks te onderscheiden is van het voormalige apartheidsregime in Zuid-Afrika. Uw meest recente uitspraken aangaande deze kwestie ervaar ik dan ook als politiek gekonkel van de bovenste plank.

De Israëlische staat is in den beginne gesticht door het Palestijnse volk van huis en haard te verdrijven. Een onomstotelijk en vaststaand feit. De nazaten van de mensen die toen verdreven zijn wonen tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen verspreid over, Libanon, Syrië, Jordanië, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Velen waaronder u zelf gaan daar misschien graag aan voorbij. Ik en de Pro-Palestijnse demonstranten van 12 juli jongstleden wensen daar niet aan voorbij te gaan.

In de zogenoemde ‘bezette gebieden’ fungeert Israël al decennia lang als een bezettingsmacht. Israël controleert de luchtruimte, de grenzen en het water, 46 procent van de Palestijnse kinderen lijdt aan acute bloedarmoede en maar liefst 70 procent van de bevolking kampt met een gebrek aan voedsel. Een bewuste strategie van een land, dat zich maar al te graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt.

Israël negeert zoals u ook weet tientallen VN-resoluties zoals resolutie 194 ‘het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen’, resolutie 3236 ‘het zelfbeschikkingsrecht voor het Palestijnse volk’ alsmede Resolutie 242 ‘het terugtrekken van Israël uit de bezette gebieden zoals de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem’. Daarnaast tonen meerdere rapporten van de VN aan dat het Israëlisch leger zich stelselmatig schuldig maakt aan oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen.

Dit in ogenschouw nemende en als reactie op het meest recente geweld in die regio spreekt u zich uit in de vervolgens uit in bewoordingen als ‘Uiteindelijk heeft Hamas baat bij een ‘disproportioneel ervaren optreden’ van Israël’. Hamas? Behoren de Palestijnse kinderen (waarvan sommige nog niet eens kunnen lopen) tot de beweging van Hamas? En de volledige Palestijnse gezinnen die uitgemoord worden, behoren zij dan ook al tot Hamas? Zo ja, welk voordeel hebben zij precies behaald. Ik wil u als laatst wijzen op VN resolutie 2649 deze resolutie stelt het volgende:

“Affirms the legitimacy of the struggle of peoples under colonial and alien domination recognized as being entitled to the right of self determination to restore to themselves that right by any means at their disposal”.

Eén houvast voor tweekampenland

De ontwikkelingen in Nederland en Europa zijn in pakweg een halve eeuw snel gegaan. Misschien wel te snel. Dat maakt een maatschappij ontvankelijk voor angst en achterdocht. Figuren als het Haagse gemeenteraadslid Khoulani van de Partij van de Eenheid verheerlijken ISIS. En een volksmenner die roept dat ‘moslims het gevaar zelve zijn’ draagt ook niet bij aan het kubayah-gehalte van de samenleving. Ondanks de opkomst van extreemrechts is het Nieuwe Nederland een feit. In alle lagen van de maatschappij zijn mensen actief van wie de wortels elders liggen. In de politiek, bij de politie, in het leger, als komediant, schrijver of atleet, als schoonmaker, bouwvakker of tomatenplukker. We zijn er, we blijven en we praten mee. Dat geldt ook voor de discussies die worden gevoerd over zorg, Zwarte Piet of hoe je het best tulpen kunt kweken. Dat heet volwaardig burgerschap.

Na 10 jaar tegen een tweekampenbeleid aan te hebben gekeken, gevoed door de politiek en sommige media, is het genoeg geweest. Wat fatsoen precies inhoudt laat ik in het midden, maar elkaar diskwalificeren op basis van afkomst, geloof of geaardheid is in elk geval geen fatsoen. Dit land heeft behoefte aan een overkoepelend concept waarmee iedereen zich kan vereenzelvigen. En dat zal vast niet het koningshuis zijn, noch een specifieke religie en zeker niet onze etniciteit. Maar laat het dan in elk geval onze Grondwet zijn.

Mooi op zijn Duits

Gezien de lange voetbalgeschiedenis van Nederland, weet ik zeker dat Nederland dit keer wel wereldkampioen gaat worden. En onze tegenstanders? Die krijgen allemaal een enkeltje naar huis. Behalve Brazilië, die is namelijk al thuis. Afijn u begrijpt wat ik bedoel.

Nederland is de uitvinder van het totaalvoetbal. Het voortdurend van positie wisselen, verdedigers die aanvallen en aanvallers die verdedigen, de tegenpartij overrompelen en 90 minuten lang dominant voetbal spelen. We speelden inderdaad fabelachtig in 1974, 1978 en ook in 1998. Nooit een WK gewonnen, maar wel excellent gevoetbald. Top! Analytici kwamen altijd superlatieven tekort om ons spel te beschrijven. De Prijzenkast is weliswaar leeg (uitgezonderd Europese titel in 1988), maar geroemd worden is afdoende. Toch? Bij nader inzien. Nee!

Duitsland speelde door de historie heen afgrijselijk wedstrijden. Niet om aan te zien, maar wel altijd winnen, veelal door te scoren in de extra tijd van de extra tijd. Zij zijn daarmee, maar liefst drie keer wereldkampioen geworden. Het ironische? Duitsland speelt inmiddels al jaren oogstrelend voetbal en het Nederland elftal is afbraakvoetbal gaan spelen. En weet u wat? I Dont Care. Ik wil team Robben namelijk zien winnen, Depay wederom het winnende doelpunt zien maken, ditmaal graag tegen Duitsland in de finale! Om vervolgens te gaan dansen in Amsterdam en het Nederlands elftal te huldigen. Even om me heen kunnen kijken en zien dat Nederland één is. Die momenten zou ik voor altijd koesteren.

Hoe het Nederlands elftal de wereldcup wint maakt mij geen zier uit. Na een halve eeuw prachtig voetbal verdienen wij die cup ook een keer. Dus Hup Depay, hup Robben, Hup Holland. En de critici? Die mogen gerust in Duitsland gaan wonen, waar ze inmiddels het Hollandse complex ‘mooi voetbal, altijd verliezen’ eigen hebben gemaakt. Succes ermee.

Hier komen met die beker!

(Update: helaas we zijn weer geen wereldkampioen geworden, over 4 jaar weer een poging).

Blauwe Pieter

Piet is vanaf het begin een veelvormige figuur geweest. De twee zwarte raven van Wodan, de personificatie van de duivel, een slaaf. De huidige Piet is echter sinds 1850 stil blijven staan. Het tijdperk waarin Nederland nog koloniën had en in Suriname en de Antillen sprake was van slavernij. Een zwarte huidskleur, kroeshaar, ringoorbellen, rode lippen en een ondergeschikte positie t.a.v. blanken, voldoet aan het stereotype beeld van de Afrikaan uit die tijd. Zwarte Piet is in mijn opinie dan ook te categoriseren als overgebleven symboliek uit dat specifieke tijdperk en tevens een racistisch stereotype. Maar culturen zijn veranderlijk en tradities kun je aanpassen.

Nederlandse identiteit
In de discussie omtrent het Sinterklaasfeest is een gedeelte van de bevolking er fervent voorstander van om het sinterklaasfeest in de huidige vorm te behouden. Piet moet vooral zwart blijven, want dat behoort namelijk tot de Nederlandse identiteit. Opmerkingen als ‘dit land is ons land, we verliezen terrein, en ga terug naar je eigen land’ vliegen je om de oren als je hier vraagtekens bij durft te zetten. Opmerkingen in lijn met de gedachte Wij versus Zij. Maar bovenal lijkt men angstig te zijn om de Nederlandse identiteit te verliezen.

Verandering staat niet altijd gelijk aan verlies en in mijn opinie behelst de Nederlandse identiteit net even wat meer dan de kleur van onze kindervriend Piet. Zo zijn we een voetbalnatie (Nederland wordt wereldkampioen op 13 juli 2014), zijn we een tikkeltje arrogant, vrijdenkers, tolerant en bovendien een democratisch land. Identiteit is enkel een mentale gewaar- en bewustwording. Het is maakbaar en veranderlijk, zelfs de Nederlandse versie daarvan. Er is een groot scala aan Nederlandse dan wel Westerse symbolen, geschiedkundige verhalen en rituelen op basis waarvan ieder individu zijn identiteit vorm kan geven. De fixatie op zwart hoeft daar helemaal geen deel van uit te maken.

Persoonlijk zou ik in het buitenland liever beargumenteren, waarom Nederland het beste voetballand in de wereld is, dan verklaren waarom Nederland krampachtig vasthoudt aan de traditionele vormgeving van dit populaire kinderfeest. Zwarte Piet is namelijk onverdedigbaar en daarnaast op de lange termijn ook onhoudbaar. Het Nederlandse warenhuis HEMA koos er niet voor niets voor om bij haar poging het Sinterklaasfeest te exporteren naar Engeland geen gebruik te maken van Zwarte Pieten. Het inzicht is er wel, ook in onzemaatschappij. Erkenning blijft vooralsnog uit.

Verandering begint bij jezelf
Het Sinterklaasfeest is een volksfeest, door ons allen en voor ons allen. De essentie van het Sinterklaasfeest is niet de kleur van Piet, maar de samenhorigheid waar het toe kan leiden.Weliswaar zullen de orthodoxe voorstanders van het ‘traditionele’ Sinterklaasfeest, vast blijven houden aan een zwart geschminkte Piet. Maar iedereen die Piet wil spelen kan gewoon zelf de kleur schmink bepalen. Waarom zou je Pieter nooit blauw mogen schminken? Het staat mij, iedere basisschooldirecteur, alle werkgevers en elke crèche in dit land vrij om dat wel te doen. Dus linksom of rechtsom Blauwe Pieter komt er wel. Soms duurt wachten op anderen gewoon te lang, dus ik heb al een emmer blauwe schmink gekocht. Wie doet er met me mee in december?

Het Parool
Wijblijvenhier.nl

66 jaar Al-Nakba

Als je neutraal bent in een situatie van onrecht, dan kies je de kant van de onderdrukker”. Aartsbisschop Desmond Tutu.

Geen ziel zal zich ooit afvragen wie de agressor is geweest tijdens de tweede Wereldoorlog. De oorzaken van het conflict en de gruwelen van destijds zijn immers alom bekend. Al-Nakba; de vlucht, verdrijving en etnische zuivering van de Palestijnen tussen 1947 en 1948, de confiscatie van hun bezittingen en de massamoorden uitgevoerd door Joodse milities (Irgun, Stern en Hagana) maken echter geen deel uit van ons historische besef. Ironisch, want Al-Nakba is terdege een gevolg geweest van WO2.

Geschiedenis
Na het beëindigen van het Britse mandaat over Palestina in 1947 deelde de VN het ‘beloofde’ land, middels resolutie 181 op. Het doel van de desbetreffende resolutie was om zowel een Joodse thuishaven als een Palestijnse staat te creëren. In het licht van deze historische gebeurtenis rees bij mij persoonlijk de vraag:hoe verdeel je datgene, wat niet aan jou toebehoort?

In lijn met bovenstaande gedachte brak er een destructieve oorlog uit tussen de inheemse bevolking enerzijds en de Joodse kolonisten anderzijds. Tijdens deze oorlog werden er twee dozijn moordpartijen uitgevoerd door de toekomstige Israëliërs, werdener 500 dorpen en maar liefst 11 steden verwoest. Het ‘vrijgemaakte’ land werd vervolgens gebruikt om nederzettingen op te bouwen. Aan het einde van de oorlog waren er 750,000 Palestijnen gevlucht en/of verdreven. Dit is summier de historische tragiek van de Palestijnen. Zij zijn de slachtoffers van de slachtoffers geworden. En sedert 1948 worden zij verguisd, onderdrukt en genegeerd door de rest van de wereld.

Heden
De nazaten van de mensen die toen verdreven werden wonen tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen verspreid over, Libanon, Syrië, Jordanië, de Westelijke jordaanoever en de Gazastrook, veelal in erbarmelijke omstandigheden. De VN roept Israël middels resolutie 194 op om deze vluchtelingen te laten terugkeren. Aan deze resolutie wordt echter geen gehoor gegeven.

In de zogenoemde ‘bezette gebieden’ fungeert Israël al decennia lang als een bezettingsmacht. Een bezettingsmacht te vergelijken met de koloniale machten uit het verleden. Israël controleert de luchtruimte, de grenzen en het water. Tevens worden de Palestijnen de meest elementaire basisbehoeften ontnomen. Recente studie stelt dat 46 procent van de Palestijnse kinderen lijdt aan acute bloedarmoede en maar liefst 70 procent van de bevolking kampt met een gebrek aan voedsel. Een bewuste strategie van een land, die zich maar al te graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt.

Rol EU
In 1995 sloot Israël een associatieverdrag met de EU. Dankzij dit verdrag heeft Israël een gunstige economische positie verworven. Een derde van de Israëlisch export gaat naar de EU. Aan het associatieverdrag als zodanig zitten wel voorwaarden, zo stelt artikel 2 van het associatieverdrag dat Israël de mensenrechten dient te respecteren. Bij het nalaten van voorgenoemde kan het verdrag eenzijdig opgezegd worden door Brussel. Er zijn inmiddels talloze rapporten beschikbaar, waaruit blijkt dat Israël de mensenrechten stelselmatig schendt. Zelfs kinderen zijn daar niet veilig. Zo zijn er gevallen bekend waar kinderen midden in de nacht aan handen en voeten geboeid afgevoerd zijn. En gedurende de detentie werden die kinderen stelselmatig mishandeld. Een krachtige reactie van de EU blijft echter uit.

Een van de (kern) doelstellingen opgetekend door de lidstaten van de EU is een strikte nakoming en ontwikkeling van het internationaal recht. Wil de EU in de toekomst wereldwijd bezien een rol van betekenis blijven spelen, dan zou zij indien noodzakelijk gewenst resultaat moeten kunnen afdwingen. In dit specifieke geval impliceert dit het opzeggen van het associatieverdrag met Israël.

Een democratische seculiere staat
Al 66 jaar ziet de internationale gemeenschap de twee-staten oplossing als de ‘heilige graal’ om tot een duurzame oplossing te komen. Maar daadwerkelijke vrede is er nooit geweest. Een democratische seculiere eenheidsstaat voor moslims, christenen en joden biedt uitkomst. Er zou een einde komen aan de vluchtelingenproblematiek, aan de bezetting en het eeuwigdurend geweld in die regio. Dit is heden ten dagen niet de mainstream gedachte, vanwege het feit dat deze oplossing als een onhaalbare illusie wordt gezien. Enkel als een apartheidsregime uit het verleden zoals Zuid-Afrika middels internationale repressie op haar knieën gedwongen kon worden, waarom zou dezelfde oplossing niet kunnen werken voor een land als Israël. Goed voorbeeld doet volgen.

Joop.nl
Voorbeeld-allochtoon.nl
Wijblijvenhier.nl

Het heilige huisje genaamd de vrijheid van meningsuiting

In dit tijdperk zou de vrijheid van meningsuiting gepaard moeten gaan met enig verantwoordelijkheidsbesef. Vanwaar ben ik deze mening toegedaan? Een politicus kan aan de hand van één enkele uitspraak een brandhaard elders op de wereld veroorzaken. Een redactie van een goed bekeken website die structureel beledigingen koppelt aan etniciteit, maakt dat de norm in het maatschappelijke verkeer. Woorden zij het geschreven of gesproken hebben heden ten dage in een bepaalde context direct invloed op het maatschappelijke klimaat. Vandaar mijn opinie dat de vrijheid van meningsuiting en verantwoordelijkheid hand in hand zouden moeten gaan.

Noem het een realistische en constructieve visie. Een poging tot het herdefiniëren van het vrije woord. Een pretentieuze uitspraak van mij, alla. Enkel waar liggen de grenzen momenteel. Waar is de balans gebleven tussen satire, het recht op beledigen, de vrijheid van meningsuiting en andere wetsartikelen aangaande discriminatie. Dat is de vraag die bij mij is gaan rijzen. Opmerkingen met betrekking tot dit onderwerp worden momenteel niet gewaardeerd. Mea culpa. Want velen zijn namelijk voor een absolute vorm van het vrije woord. Zij citeren daarbij graag Voltaire: Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen”.

De crux voor mij persoonlijk zit echter in het feit dat het tegenwoordig gaat om de vorm waarin een boodschap verwoord wordt, niet meer om de inhoud. Het gaat om het vergaren van zetels, niet om het algemeen belang, het gaat om het geld en niet meer om de ethiek. En dit gebeurd weliswaar allemaal onder de pretentie van de ‘vrijheid van meningsuiting’. Maar hebben we heden ten dage enkel nog maar rechten en geen plichten meer?

Als iets je niet bevalt, dan sla je er maar op los. En daar moeten we al mee beginnen vanaf de zandbak. In bepaalde milieus is het inderdaad zo, dat de meest weerbare vaak ook de meest gewelddadige is. Maar als het even kan, dan zou ik daar graag tegen willen ageren. Ageren tegen de wens om dergelijk gedrag de algemene norm te maken. Noem mij maar idealistisch.

Dit land stond nog niet zo heel lang geleden nog bekend om haar tolerantie en vooruitstrevendheid. Echter de huidige tendensen zijn niet goed voor het maatschappelijke klimaat, geen mooi uithangbord mondiaal bezien, slecht voor ons imago, onze internationale handelsbetrekkingen en ons aanzien in de wereld. Observeer je de ontwikkelingen nauwgezet dan komen er bij mij in ieder geval geen citaten van Voltaire naar boven, wel een andere uitdrukking: bezint eer ge begint.

Leg GeenStijl onder de loep van Justitie

Een politicus roept ‘willen jullie meer of minder Marokkanen?’ en het land is maar liefst drie hele dagen te klein. GeenStijl, één van de bekendste weblogs van Nederland, gebruikt al jaren op dagelijkse basis termen als ‘zandnegers’, ‘apenlanden’, ‘islamitische primaten’ en ‘aandachtshoeren’. Maar dat heet innovatieve, vernieuwende of creatieve journalistiek. Ik benoem redactie en achterban van GeenStijl liever voor wat zij zijn: racistisch, discriminerend en beledigend.

De dagelijkse modus operandi van de redactie van GeenStijl: plaats een artikel over moslims, feministen of Marokkanen. Leun achterover en kijk toe hoe de eigen achterban er een orgie van racisme en seksisme van maakt. Maatschappelijke bijdrage geleverd.

Riooljournalistiek
Een bijdrage in negatieve zin. GeenStijl: ‘objectief, gefundeerd en verbindend’ heeft er namelijk geen enkel belang bij om waarheidsgetrouwe artikelen te publiceren. Genuanceerdheid en gedegen journalistiek vervullen de behoefte van de boze witte man namelijk niet. De vrijheid van meningsuiting staat voor de redactie van GeenStijl gelijk aan de vrijheid tot discriminatie. Entertainment moet ten koste van anderen. Gericht op sensatie en het ridiculiseren van de ander. Zie de artikelen geschreven door GeenStijl over Tofik Dibi, Fatima Elatik en Ella Vogelaar. Feiten, beweringen en meningen zijn klaarblijkelijk synoniemen van elkaar. Riooljournalistiek in optima forma.

Wanneer je de artikelen van GeenStijl analyseert, valt op dat de berichtgeving zich structureel kenmerkt door het selectief benadrukken van bepaalde feiten, terwijl andere bewust achterwege worden gelaten. Het jargon is tevens zeer manipulatief van aard: moslims maken zich schuldig aan eerwraak, maar Nederlanders zijn het slachtoffer van een familiedrama; Mohammed. B is een terrorist, maar Breivik een vertroebelde geest; Afellay is een Nederlander, maar Badr Hari is een Marokkaan, et cetera.

Onwelvallig geluid
Taal wordt er gebruikt om de lezer naar één conclusie te leiden door middel van framing, waarin specifieke woorden en beelden worden overbelicht. Het favoriete frame dat GeenStijl hanteert is dat van de zondebokken. Alle ellende komt door, in willekeurige volgorde: de multiculturele samenleving, de slinkse kerk, de PvdA, de moslims in dit land, de feminisatie van de samenleving.

Tegelijkertijd moeten Nederlandse vrouwen volgens GeenStijl blij zijn dat ze niet in een islamitisch land wonen, maar bij een GeenStijl onwelgevallig geluid worden zij meteen in de categorie ‘feminazi’s’ of ‘hoeren’ geplaatst. Vraag het columniste Asha ten Broeke.

Moraalpolitie
Het woordenboek van de gemiddelde reaguurder bestaat uit de woorden rifratten, berberapen, haatbaarden, linkse kerk, naffers enzovoort. Ironisch is het trouwens wel dat de achterban radicale moslims verkettert en als een bedreiging ervaart voor de rechtsstaat en de democratie (ABN-sprekende, hardwerkende en andere praktiserende moslims worden op GeenStijl overigens ook als bedreiging gezien), terwijl de gemiddelde reaguurder en de radicale moslim juist veel met elkaar gemeen hebben. Beiden zijn voor lijfstraffen, seksistisch en onverdraagzaam. Friedrich Nietzsche en Carl Jung omschreven dit verschijnsel als projectie, waarbij men eigenschappen of emoties van zichzelf tracht te ontkennen door deze toe te schrijven aan iets of iemand anders.

Het cultiveren van onbehagen is niet innovatief, het is niet vernieuwend of creatief. Het draagt niet bij aan oplossingen of vooruitgang. Het is niet verbindend of constructief. Afbreken is altijd makkelijker dan iets nieuws opbouwen. GeenStijl staat voor het morele verval van het afgelopen decennium. Ik ben niet van de moraalpolitie, ik benoem slechts wat anderen blijkbaar niet willen benoemen.

Dode letter
We moeten onze Nederlandse gemeenschap juist opnieuw vorm gaan geven. Dat vormgeven behelst het bouwen aan een gemeenschappelijke cultuur. We hebben verbinding nodig en geen verdere verwijdering van elkaar. Het overkoepelende in onze maatschappij moeten de rechtsstaat en onze democratie zijn. Verschillende culturen kunnen elkaar wel degelijk verrijken wanneer er op een gezonde manier onderling contact is. Kortom het tegenovergestelde van het ‘fenomeen’ GeenStijl dat negatieve sentimenten aanwakkert en er succes mee boekt.

In mijn opinie is het tijd dat Justitie de praktijken van GeenStijl onder de loep neemt. Geen angstvallige stilte meer, maar handhaving van artikel 1 van de Grondwet. Dat artikel en het verbod op discriminatie in het algemeen worden beschouwd als fundamentele beginselen van onze rechtsorde, maar dreigen langzamerhand een dode letter te worden.

Een ‘Marokkanenprobleem’?

Er zijn elementen in deze maatschappij, die nooit zullen wennen aan een Marokkaanse als Kamervoorzitter met de Koran voor zich. Jammer genoeg voor hen zullen de circa 360.000 Marokkanen in dit land niet vertrekken. Ik blijf en die resterende 359.999 andere Marokkanen ook. Wen daar maar aan. Ook die onbekende jongen die me onlangs op de sociale media “een moslimgek met een Marokkaanse pleuriskop” noemde, moet er maar aan wennen.

Dit land met haar Marokkanenobsessie en cijfertjesfetisj heeft behoefte aan rede en nuance. In plaats van stemmingmakerij. Een voorbeeld hiervan kwam ik recent tegen. In zijn totaliteit vormen Marokkanen maar 2% van de bevolking. Als zij twee tot vier keer zo vaak in aanraking komen met justitie, dan kunnen zij hoogstens verantwoordelijk zijn voor 8% van alle criminaliteit. Dan blijft er 92% aan ellende over (Hallo Jan, Willem en Miep).

En toch wordt er constant geroepen door ‘weldenkende lieden’ dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dat zal ik dat hierbij dan maar gaan doen. Kent u de “Sorry für die Marokkaner Entschuldigung al”? Het heeft ongeveer deze strekking: sorry voor de kutmarokkanen, sorry voor de schotelantennes, sorry voor de loverboys, sorry voor de criminaliteit, sorry dat de zon nooit schijnt, sorry dat ik niet wil werken, maar toch uw baan inpik. En sorry dat ik hier absoluut niets van meen!

Ik meen er helemaal niets van, omdat niemand verantwoordelijk is voor de daden van een ander mens. Maar toch wordt iedere Marokkaan indirect afgerekend op wat een andere Marokkaan doet. Ik wil niet worden afgerekend op de daden, woorden of gedrag van een ander, ook niet als hij of zij net als ik Marokkaanse wortels heeft. Iedereen zou op zijn individuele karaktereigenschappen en gedrag beoordeeld moeten worden en niet op basis van afkomst, godsdienst of levensovertuiging. Helaas is dat blijkbaar niet (meer) zo vanzelfsprekend.

Ik ben een individu en graag zou ik dan ook als zodanig behandeld willen worden. Er zou geageerd moeten worden tegen het feit dat mijn afkomst 9 van de 10 keer tijdens sollicitatiegesprekken aan de orde komt. Sollicitatiegesprekken die beginnen met: “Gohh, Nourdine is dat Turks of Marokkaans? Ik vraag het maar uit interesse hoor”. Als ik überhaupt al word uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Sollicitatiegesprekken zijn bedoeld om te beoordelen of de sollicitant voldoet aan de functievereisten. Etniciteit is daarbij niet relevant. Maar misschien helpt het als ik de inleiding van elke sollicitatiebrief voortaan begin met de “Sorry für die Marokkaner Entschuldigung”.

Waar zijn de mensen gebleven die zich uitspreken tegen stigmatisatie, tegen groepsaansprakelijkheid en tegen discriminatie. Waar zijn ze? Waar zijn de mensen die staan voor de juiste waarden en een tolerante houding. Mensen die oplossingen bedenken en niet blijven steken bij enkel “benoemen”. Want daar komen we als maatschappij ook niet verder mee. Niet de verschillen tussen mensen zijn belangrijk, maar de overeenkomsten. En vanuit het perspectief van onze multiculturele maatschappij (de realiteit) is het noodzakelijk om de eigen vooroordelen te leren herkennen en ons daar overheen te zetten.

Ik sta voor een Nederland waar we fatsoenlijk en beleefd met elkaar om gaan. Een Nederland waarin we de ander respecteren ongeacht zijn afkomst, geloof of geaardheid. Een Nederland waarin ik en mijn kinderen zich thuis zullen voelen.

Geert bedankt!

Je wilde ons buitensluiten, maar dankzij jou voel ik me meer welkom in Nederland dan ooit.

Na de recente uitlating van Geert Wilders vroeg ik me even af of ik opzoek moest naar een schuilplek. Naar een plek waar ik me kan verstoppen achter een boekenkast. Maar nee, ik geloof niet dat het zo ver zal komen. Minderheden worden in dit land beschermd door de Grondwet met het gelijkheidsbeginsel en discriminatieverbod. En onze rechtsstaat garandeert de gang naar de rechter.

Wilders heeft een lange tijd gebalanceerd op een schimmige grens. Een grens tussen uitingen die vallen onder het recht op vrijheid van meningsuiting enerzijds en uitingen die strafbaar zijn anderzijds. Een politicus die een zaal  “minder, minder, minder Marokkanen” laat scanderen gaat duidelijk over een grens heen. Zoiets roept nare herinneringen op.

In een interview met HP/De Tijd zei Wilders in 2004 zelfs: mocht het ooit tot rassenrellen komen, ‘dan hoeft daarvan niet bij voorbaat een negatieve werking uit te gaan’. Voor hem persoonlijk zou het wellicht goed uitpakken. Als er massaal rellen plaats zouden vinden, spint de PVV daar electoraal gezien garen bij. Maar Nederland is Frankrijk niet. Gelukkig maar.

Wat we met zekerheid kunnen stellen is dat zijn manier van politiek bedrijven dubieus te noemen is. Een politiek van verdeling, opportunisme en discriminatie. Als er iets is wat niet verenigbaar is met de Nederlandse normen en waarden, dan is dat het wel. Na een periode van nog geen 50 jaar zijn er anno 2014 ook politici, juristen, artsen, schrijvers, entertainers etc. die van oorsprong een Marokkaanse origine hebben. In tegenstelling van datgene wat Wilders u wil laten geloven, dragen Marokkanen geen crimineel gen met zich mee.

Toch ben ik hem dankbaar. De solidariteit die nu getoond wordt is hartverwarmend. Dankzij Wilders staat Nederland nu massaal op tegen uitlatingen van dat allooi. De islam is geen bedreiging, net zo min als het jodendom of het christendom. Het individu kan criminele tendenties hebben, maar een volk is niet crimineel. Ik ben blij dat de Nederlandse bevolking zijn tactiek van “verdeel en heers” heeft doorzien. En daarom overheerst bij mij momenteel het gevoel van vreugde.

In een gezonde samenleving is er ook ruimte voor andere bevolkingsgroepen. Culturen zijn niet homogeen, maar veranderen met de tijd en hebben daarnaast allerlei raakvlakken met elkaar. Vrijheid van meningsuiting is één van de fundamenten van onze democratie. Maar indien noodzakelijk, dan is inperking van het recht op vrije meningsuiting wel degelijk mogelijk; ‘ter bescherming van de rechten van anderen of het algemeen belang’. Mijn hoop is dat de rechters dit zullen beamen in een eventueel rechtsvonnis.

Oplossingen op het gebied van criminaliteit vind je niet in een benadering op basis van etniciteit. Nee, die problemen los je op door schooluitval te voorkomen, voor beter onderwijs te zorgen, de werkloosheid te verminderen en vooral door in oplossingen te denken en niet in problemen. Maar bovenal door collectief de schouders eronder zetten.

Het is tijd voor wat minder negativiteit in dit land en meer positiviteit, zoals de laatste week het geval is geweest. Mensen die zich massaal solidair toonden met een groep die weg werd gezet door een politicus. Kortom: Wilders, dank je wel. Je wilde ons buitensluiten, maar dankzij jou voel ik me meer welkom in Nederland dan ooit.

S.E.X.

Serieuze Europese Xenofobie: Terwijl andere continenten aan de tekentafel staan en de contouren schetsen van een nieuwe wereld, luisteren wij Europeanen liever naar de clichés en halve waarheden van anti-Europese populisten

De hegemonie van de Verenigde Staten in de wereld is al enige tijd voorbij. China is in 2020 de grootste economie van de wereld. Ook India en Brazilië boeken op economisch gebied razendsnel progressie. Rusland viel Georgië in 2008 met militair geweld binnen, annexeerde recent een deel van Oekraïne en verstevigt momenteel haar controle over onze gastoevoer. De EU lidstaten Oekraïne, Polen en Hongarije vrezen ondertussen voor de expansiedrift van Rusland. Wij Nederlanders, wij Europeanen staan erbij en kijken ernaar.

Europa is ons politiek, financieel, juridisch en militair fundament voor de toekomst. Een noodzaak in een tijdperk van globalisering en grensoverschrijdende vraagstukken zoals de eurocrisis, energiezekerheid, terrorisme en migratie. Nederland an sich is wereldwijd bezien van geen enkele betekenis meer. U wilt het misschien niet horen, maar dat is wel de waarheid.

Aanpassen

De wereld verandert niet meer door beslissingen gemaakt in Den Haag. De wereld verandert wel door beslissingen gemaakt in Brussel. Vooral voor Nederland als klein handelsland met haar marginale invloed op mondiale schaal is het verstandig om een vaste pro Europese koers te blijven volgen. Wat er ingeleverd is aan invloed wereldwijd kunnen we terugwinnen op Europees niveau. En zoals Darwin het al zei: “Winnaars zijn degenen die zich het beste aanpassen aan een nieuwe werkelijkheid”.

Echter de massale opkomst van nationalistische, populistische en extremistische bewegingen binnen Europa laat mij bevroeden dat men zich niet wil aanpassen. Niet alleen in Nederland maar ook in andere EU lidstaten is xenofobie weer alom aanwezig, Europa keert zich naar binnen en is bovenal verworden tot een stuurloos schip. De economische crisis is de schuld van de EU, de EU kost enkel geld, migranten zijn een bedreiging voor de eigenheid en nationale identiteit, de EU is te bureaucratisch etc. etc. Leuke frames van rechtse populisten, die enkel het eigenbelang dienen. Het eigenbelang; noem het een rechtse hobby.

Nationale staten staan niet onder druk dankzij politici uit Brussel, maar gewoonweg door de veranderende werkelijkheid. We leven in een turbulente periode waarin machtsverhoudingen aan het verschuiven zijn. Verandering op zichzelf is nooit het probleem. Er op een inadequate manier mee omgaan is dat wel. Van de Nederlands export gaat driekwart naar andere lidstaten binnen de EU. We verdienen er een kwart van ons Bruto Binnenlands Product mee. En dankzij de Europese markt is de Nederlandse export in tien jaar verdubbeld. Politici die spreken over het verlaten van de EU en het herinvoeren van de gulden verkopen een illusie.

Soevereiniteit
Nederland heeft de EU niet nodig? De EU heeft Nederland niet per se nodig! Een Nederland uit de EU is namelijk een Nederland tegen de EU. Een extra machtsblok erbij, maar dan in onze achtertuin. De gulden weer invoeren is een staatsschuld in euro’s, duurdere import, prijsstijgingen, inflatie en een hogere werkloosheid. Geen vrij verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal, maar grenscontroles en minder welvaart.

En dat terwijl Nederland als natiestaat binnen de EU niet zal verdwijnen, maar integraal deel uit maakt van een sterker Europees verband. Nederland levert haar soevereiniteit niet in, maar besteedt taken uit in het kader van efficiëntie en effectiviteit. De EU mag slechts actie ondernemen wanneer haar optreden doeltreffender is dan een optreden door nationale overheden. Nederland blijft dus gewoon Nederland met haar eigen bevoegdheden, geschiedenis en cultuur.

Vrede
De Europese Unie is zeker niet perfect. Het kan nog democratischer, efficiënter en slagvaardiger. Maar zegt u nou zelf met nationale politici die het hebben over “Black Pete” (die is nou eenmaal zwart is), dan wel een kwart van de wereldbevolking achterlijk noemt kunnen we het, internationaal gezien, zeker niet slechter doen.

Europa is de moeite waard. De geschiedenis bewijst dit. Het heeft geleid tot decennia van vrede en veiligheid, op een continent dat immer verscheurd werd door oorlogen, we hebben er onze welvaart aan te danken en ook onze vrijheid. Wel is er momenteel meer dan ooit behoefte aan Europese politici, visionairen en intellectuelen, die zich durven af te zetten tegen het huidige discours waar xenofobie, fatalistische instellingen en nationalistische sentimenten hoogtij vieren. Mensen die het concept van een verenigd Europa en haar toekomst verder uitwerken en ons een nieuwe periode in loodsen van voorspoed en ontwikkeling. In Europa en met Europa.